Vertíðarlok

Já vertíðarlok á ufsanum hjá þeim Ulriksen feðgum á Edvind Olai nú tekur stóra vetrarvertíðin við með öllu sem henni fylgir vonandi stórir dagar og mikill fiskur. Hann Leif Ulriksen er að byrja sína vertíð nr 50. Hann man nú eftir mjög slökum árum hann segir að sjö góð ár og síðan sjö mögur ár, í kringum 1980 sagði hann að hann hefði fiskað 18 tonn alla vetrarvertíðina frá 15 feb fram í maí. Í fyrra fiskaði hann 140 tonn á 15 dögum á bát sinn Lars Göran. 1970 var líka lélegt ár. Nú segir Leif að náttúrulega sveiflan sé búinn að ná toppnum og nú fari veiðin að gefa eftir bara eðlilegt segir kallinn. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þegar ég kom fyrst hingað 2009 var þorskkvótinn rétt rúm 500 þúsund tonn nú 2015 er hann rúm 900 þúsund tonn var  alveg í toppi í fyrra um miljón tonn. það er samt enginn harmagrátur hérna en menn gera sér grein fyrir að kvótatoppnum er náð kvótinn mun minnka. Er hægt að útrýma fiski þegar ég var lítill var alltaf verið að tala um ofveiði í Norðursjónum og brátt myndi síðasti fiskurinn veiðast þar en er verið að fiska í Norðursjónum þrátt fyrir gríðarlega ofveiði ( samkvæmt fræðingum), brottkast og allskyns svindl. Eins var með Eystrarsaltið þar var fiskurinn nánast útdauður einnig. Í Noregi kringum 1970 var fleiri hundruð bátar að veiðum allir að reyna við þorskinn. þrátt fyrir allt náðu þeir ekki að klára hann þó aflinn hefði verið lítill. Þá var það bara venjulegt. 

 

 

 

 

 

Á Íslandi hefur að mínu mati fiskur verið ofverndaður með skelfilegum afleiðingum fyrir marga þó sérstaklega fólk á landsbyggðinni sem hefur ekki haft aðgang að auðlindinni og aðgangseyririnn bara alltof dýr. Því miður með svona lágum þorskkvóta hefur verið hægt að halda upp óraunverulegu verði á aflaheimildum þannig að enginn nýr aðili hefur getað komist inn í íslenskann sjávarútveg nema eiga mjög greiðann aðgang að bankakerfinu. Það er nefnilega ekki sama hvort þetta er séra Jón eða bara Jón Páll.

 

 

 

 

 

 

 

Hér í Noregi tek það fram að það er ekki allt gott í Noregi en ég er hrifinn að þessu hjá norðmönnum sveitafélögin við sjávarsíðuna hjálpa fólki þó sérstaklega ungu fólki að komast áfram í sjávarútveginum sveitafélögin lána svokölluð egen kapitallán ( eigið fés lán ) sem gerir bara venjulegum mönnum eins og mér og fleirum kleift að eignast bát og veiðiheimildir. Þetta hefur verið vítamínsprauta víða og mörg samfélög hafa lifnað við.

 

 

 

 

Annað atriði sem ég er mjög hrifinn að hérna er það að þú verður að vera skráður fiskimaður til eiga fiskibát fiskvinnsla sem slík má ekki eiga bát. Nú er reyndar nefnd búin að skila af sér niðurstöðu svokölluð Tveteras nefnd sem segir að þessu verði að breyta því þá fáist mikið meiri arðsemi í greinina sem sagt þeir horfa til Íslands. Hann Leif Ulriksen gefur lítið fyrir þessa nefnd arðsemi fyrir hverja spyr hann. Það er nefnilega mergur málsins við vitum alveg hver er tilneigin stór fyrirtækis í hvaða grein sem er það er að hámarka arðsemina gróðann fyrir eigendurnar vera með allskyns félög um allann heim til að fela gróðann. samfélagsleg ábyrgð minnkar. Norðmenn er hræddir um að ef þessi nefnd fær sínu fram þá sé það dauði fyrir norsku ströndina þ.e.a.s. sem tengjast sjávarútvegi. Það má margt bæta í norsku sjávarútvegi en það þarf ekki að horfa til Íslands með það.

 

 

 

 

 

 

 

 

Þriðja atriðið sem ég er mjög hrifinn að hérna er þessir tíu ungdomskvoter. Tíu kvótar til ungra fiskimanna sem sagt norska ríkið úthlutar 10 kvótum til ungra fiskimanna þessir kvótar eru ekki framseljanlegir sem sagt þú verður að skila þeim inn ef þú ætlar að hætta. Skilyrði fyrir því að geta sótt um slíkann kvóta er að hafa verið í útgerð í opne grubbe ( opna kerfinu) í tvo ár og hafa fiskað fyrir meira 250 þúsund norskar yfir árið og hafa sjómennsku að aðalstarfi. Til dæmis hér í Reipa eru þrír svona kvótar og hefur komið fótunum undir unga fiskimenn. Það verður bara koma endurnýjun af og til. Það er bara hverrri atvinnugrein hollt.

 

 

 

 

 

 

Því miður er þetta að fara í þessa átt heima á Íslandi sjávarútvegurinn er staðnaður að því leiti að það kemur nánast engin endurnýjun "koma engir nýjir aðilar inn". Strandveiðin er gott dæmi þar sem aðeins var hugsað út fyrir rammann sem heppnaðist að mörgu leiti tildæmis að þar er möguleiki fyrir nýjan aðila að koma inn. Stærstu misstökin með strandveiðina var ekki að hafa hana skilyrta við fiskimenn sem sagt aðeins þeir aðilar sem hafa aðaltekjur sínar að fiskiveiðum gætu komið þar inn ekki bakarar, smiðir eða pípulagningarrmeistarar ekki eiga sjómenn greiðann aðgang inn í aðrar iðngreinar. Hinn stóri feilinn í strandveiðinni var sjálfur kvótinn menn sáu í hillingum að kerfinu yrði breytt og strandveiðiflotinn fengi aflaheimildir sem svo væri hægt að selja fyrir hagnað. Sú hugsun sprengdi upp verð á bátum og einnig hvað margir fóru af stað og jafnframt eyðilagði tilgang strandveiða að koma nýju aðilum að.

 

 

 

 

 

 

 

En það allt öðru nú er það að fara taka þorskanetin um borð og græja bátinn þ.e.a.s Edvind Olai á þroskanetin það stefnir allt í að ég verði með í að taka fyrstu 120 tonnin. Einnig er það á stefnuskránni að fara lesta Jakob og fara koma sér á stað.